بیایید ای اهل بیت عشق! این قلم می خواهد دو رکعت مصیبت بخواند.این قلم داغ بسیار دیده است و مصیبت بسیار کشیده است. اما... اما
اکنون گرد یتیمی بر سرش نشسته است داغ پدر دیده است. گفته اند زینب سلام اللهعلیها وقتی سربرادر بریده را برفراز نیزه دید سربر ستون کجاوه کوبیدو فریاد کشید
یاهلالا لما استتم کمالا
غاله خسفه فابدی غروبا
ماتوهمت یا شقیق فؤادی
کان هذا مقدار مکتوبا
وبعد در نگاه یتیم تک تک کودکان بی تاب نشست و ناله زد
ما اذ ل الیتیم حین ینادی
بابیه فلن یراه مجیبا
چه سخت و دردناک و شکننده است برای یتیم که پدرش را بخواند و بی جواب بماند.
واین حدیث ماست و غم هجران پدری که همه ی امید یک امت بوده است.
وما نه یک پدر که پدر عرفانمان پدر رشدمان پدر غرورمان پدر محبتمان وپدر هستی مان را از کف داده ایم.
ما یتیمان همان کاروان مظلومیم که در پس یک عاشورا مصیبت و یک کربلا درد ویک نینوا ناله و فغان روانه ی کوفه و شام شدیم ودر
محضر ظلم جسارت به لب و دندان پدرمان را به شهادت نشستیم.
ای کاش خدا برای تو تجویز جان می کرد تا ما یتیمان تاریخ با کاسه هایی لبریز از بیعت به دیدار تو میاییم.
ای کاش قابض ارواح یک لحظه از عمر تو را با تمامی عمر ما معاوضه می کرد.
ای ولی ما خودت بیا ما خسته شدیم ازبس دل سپردیم و داغ دیدیم.
ما خسته شدیم از بس اشک انتظار و استقبال را با گریه ی وداع در آمیختیم.
به یک لحظه دیدارش سرو جان می دادیم چون به دیدار تو نائل آمده بود.
این بی تابی ما در فقدان او ترجمان حسرت آن «یالیتنا کنا معک» ی است که در دیر رسیدن به کربلا داشته ایم.
یا حسین زمان!
این طومار اشک بیعت ماست. والله خیانت برادر نیست. امضای خون شهیدان و مهر ایثار شهید دادگان که پای نامه های بیعت ماست به
جذبه ی هیچ تعلقی پاک نمی شود.

اللهم عجل لولیک الفرج الهی آمین
یا زهرا