این جا دزفول است. شهر سبزقبایان سرخ پوش، شهر مردانی که با سرها ی نترس و بی باک خویش حصاری از ایمان و اراده وتصمیم ساختند. دزفول یادآور حماسه ها و رشا د ت های مرد م مقاوم آن است. حافظه ی تاریخی ایران صفحه ی زرینی از این شهر را در خود دارد که به خود می بالد.                                                                                     

الف :دزفول     دزفول را فراموش نکنید .     جملاتی است که در هشت سال جنگ تحمیلی به گوش می رسید واین سوال هنوز برای مردم این شهر هست که چرا دزفول؟؟؟ الحق هم که مردم این شهر خوب دفاع کردند وتسلیم نشدند ولیاقت تعریف و تمجید را دارند. دزفول دین خود را به اسلام ادا کرد. جوانان همیشه در صحنه ی دزفول از انقلاب تا جنگ از دینشان دفاع کردند وهمواره گوش به فرمان رهبرشان بودند . گاهی فکر می کنم اگه مردم دزفول پا پس می کشیدند ودفاع نمی کردند چه بلایی سر کشورایران می آمد؟ حالا هم که جنگ تمام شده نباید آن همه فداکاری واز جان گذشتگیه مردم دزفول را فراموش کرد .ماهم نباید وظیفه ی خود را فراموش کنیم .در جنگ نرم چون جنگ منطقه ای وجغرافیایی نیست هر کسی برای دشمن میتواند الف باشد .یعنی من :الف شما:الف پس ما الفی ها باید حواسمان بیشتر جمع باشد باید از جوانان دزفولی بیاموزیم .

من که به دزفولی بودنم می نازم .اصلا جز افتخاراتم شده دوست دارم منم براش افتخار بشم.

بعضی وقتا دلم حسابی هوای بهشت علی رو میکنه. اونجا تنها جائیه که احساس می کنم طرف مقابلم رو می شناسم واوناهم منو. راحت اونجا راه میرمو درد دل میکنم ولی آخرش باز خجالت میکشمو راهمو می گیرم میرم. اون موقعه که از ته دل میگم :شهدا شرمنده ایم.....

شبی در عا لما رویا ازشهید پرسیدم :عشق یعنی چه؟اوبا لبخند پاسخ داد:

عشق یعنی قل هو الله احد

عشق یعنی ذکر الله صمد

عشق یعنی ذکر بی حد و عدد

عشق یعنی یاعلی مولا مدد

وبدین سان بود که:

                       « یا علی گفتیم وعشق آغاز شد»    

 برنام محمدی مهدی صلوات