دخترم با تو سخن می گویم           گوش کن با تو سخن می گویم

زندگی در نگهم گلزاریست                    وتو با قامت چون نیلوفر

شا خه های پر گل این گلزاری

من در اندام تو یک خرمن گل میبینم

گل گیسو گل لب گل لبخند شباب

من به چشمان تو گلهای فراوان دیدم

گل عفت گل صدرنگ امید

گل فردای بزرگ گل فردای سپید

می خرامی و تو را می نگرم             چشم تو آینه ی روشن دنیای من است

تو همان خرد نهالی که چنین بالیدی

راست چون شاخه ی سرسبز برومند شدی

هم چو پرغنچه درختی همه لبخند شدی

دیده بگشای  و در اندیشه ی گل چینان باش

همه گلچین گل افروزند، همه هستی سوزند

کس به فردای گل باغ نمی اندیشد

آنکه گرد همه گل به هوس می چرخد

بلبل عاشق نیست

بلکه گلچین سیه کرداری ست

که سراسیمه دود در پی گلهای لطیف

تا یکی لحظه به چنگ آرد و ریزد بر خاک

دست او دشمن باغ است و نگاهش نا پاک

تو گل شادابی به ره باد مرو

غافل از باغ مشو ای گل صد پر من

باتو در پرده سخن می گویم

گل چو پژمرده شود جای ندارد در باغ

گل پژمرده بخندد بر شاخ

کس نگیرد زگل مرده سراغ

دخترم با تو سخن می گویم

عشق دیدار تو بر گردن من زنجیر است

وتو چون قطعه ی الماس درشتی کمیا ب

گردن آویز بر این زنجیری

تا نگهبان تو باشد زحرامی در شب

برخود از رنج بپیچم همه روز

دیده از خواب بپوشم همه شام

دخترم گوهر من                     تو که تک گوهر دنیای منی

دل به لبخند حرامی مسپار          دزد را دوست مخوان

چشم امید بر ابلیس مدار

دیو رویان پلیدی که سلیمان رویند       همه گوهر شکنند

دیوکی ارزش گوهر دارد؟                نه خردمند بود آنکه اهریمن را

زسرجهل سلیمان خواند                    دخترم ای همه ی هستیه من

تو چراغی ،تو چراغ همه شبهای منی

به ره باد مرو تو گلی دسته گلی صد رنگی

پیش گلچین منشین                تو یکی گوهر تابنده ی بی مانندی

خویش را خوار مبین           ای سراپا الماس، زحرامی بهراس

قیمت خود مشکن               قدر خود را بشناس، قدر خود را بشناس.

                                                   دوستدار تو مادرت